Als ik in Tanzania ben reis ik veel met openbaar vervoer en pas ik me aan want de lokale bevolking verplaatst zich met name te voet. Per dag 10-15 kilometer lopen, weliswaar in een heel rustig tempo, is heel gewoon en de Tanzanianen hebben mij geleerd van die wandelingen te genieten want niet alleen het doel maar ook het proces is zo interessant. Op enig moment kwam ik bij toeval in contact met de directeur van Kilimanjaro National Park, werd uitgenodigd bij hen te logeren en kwam terecht op de magische berg, de Kilimanjaro, het dak van Afrika. Ik kreeg tijdens mijn bezoek een gids mee om deel 1 van Marangu Route te verkennen. Het ging me goed af, hij gaf aan dat ik het in me had en daar ontstond het idee om dit te gaan doen.
TRAINEN, TRAINEN, TRAINEN
Terug in Nederland heb ik uitgesproken dit te gaan doen, startte het trainingsprogramma en werd de groep die zou gaan klimmen geformeerd. Zes mannen, in de leeftijd van 26 – 62, en ik, enige dame in het gezelschap. Trainen, trainen en nog eens trainen. Hardlopen, fitness en wandelen, veel wandelen kilometers maken ook in de heuvels van het Sauerland. Je moet je op deze tocht goed voorbereiden, waar je je echter niet op kunt voorbereiden is de hoogte, hoe je die hoogte gaat verteren ervaar je pas als je er bent.
DE AVOND VOOR DE KILI!
De avond voorafgaand aan de start logeerden we in een lekker hotelletje zodat we in ieder geval lekker zouden slapen, lekker nog een laatste douche konden nemen en kregen we bezoek van Ismaël onze hoofdgids om onze uitrusting te controleren. Ook startten we die dag met Diamax, want het advies luidde, jullie mensen van de lage landen moeten Diamax slikken, in tegenstelling tot het advies in Nederland, want dat gaat jullie er door helpen. De afstand van zeeniveau tot 6.000 meter is te groot en leidt onherroepelijk tot hoogteziekte. Als je klachten krijgt is het te laat, dus wij slikten allemaal deze pillen.
Benieuwd naar Tanzania?
| WAT EEN BELEVING, WAT EEN ERVARING OM NOOIT TE VERGETEN!
Dag 1 Kilimanjaro: de Kili met mijn 57 lentes!
De ochtend van de 1e dag, we werden na het ontbijt opgehaald, er werd water gekocht, de camelbags werden gevuld, de goed ingelopen wandelschoenen aan de voeten en daar gingen we. We maakten kennis met de overige gidsen en porters. De rugzakken werden gewogen, alle paperassen ingevuld en de klim begon.
Het 1e deel van Machame gate naar Machame Camp op 3.000 meter. Een tocht door tropisch regenwoud, apen in de bomen en van allerlei prachtige vogels en dito geluiden. Voor de vogelaars onder ons echt een prachtige dag. Aan het einde van de middag kwamen we aan in kamp 1 waar de tenten inmiddels klaar stonden, mijn onderkomen voor de komende dagen bestond uit een koepeltentje, mijn metgezel was mijn backpack, een 5 cm luchtmatrasje en een latrine als toilet. Meer heeft een mens niet nodig. Na een warme bak soep en een voedzame maaltijd vroeg je mandje in want je moet weer voor dag en douw op. Maar ‘s nachts begin je de hoogte al te voelen, je droomt veel, ligt niet echt lekker op een laagje lucht en het is koud: minus 5 met ijs op je tent. Het zuurstof level in de lucht daalt en dat merk je niet zozeer bij het ademen maar aan het feit dat je slecht hersteld van inspanning, je wordt moe.
Dag 2 Kilimanjaro: Naar Shira Camp
Op de ochtend van dag 2 maak je wederom ’s ochtends je rugzak klaar voor vertrek, extra voedsel mee, energierepen en dextro maar ook 3 liter water in je camelbag. In een uur of 6 wandel je van Machame Camp naar Shira Camp op 3.900 meter. Fenomenale vergezichten en het tropisch regenwoud maakt langzaam plaats voor een maanlandschap, stenen en cactusachtige vegetatie. Het lopen gaat langzaam, dat moet ook wel want het zuurstofpercentage loopt terug en het lopen kost steeds meer energie. Het gaat allemaal niet vanzelf, spieren en voeten doen pijn. Gelukkig heb ik geen last van blaren.
Ik ben de langzaamste in de groep en mag het tempo bepalen, dat is ook wel lastig omdat ik het gevoel heb de boel op te houden maar het gaat langzaam en gestaag. Met 2 snelle lopers wordt de afspraak gemaakt dat zij vooruit gaan we wachten op elkaar in het Camp. Bij het inschrijven in het logboek elke avond in het Camp ben ik toch telkens weer de oudste; de gemiddelde leeftijd ligt rond de 27-30 jaar. De nachten zijn koud er zijn weinig wolken en dus worden we getrakteerd op prachtige vergezichten tot op de savanne, Moshi ligt aan onze voeten en we genieten van het uitzicht.
Dag 3 Kilimanjaro: Naar Barranco Camp
Op dag 3 word ik gebroken wakker, alle energie is inmiddels uit mijn lijf, de berg wordt steeds steiler en mijn conditie holt achteruit. Het is de hele dag traplopen maar dan met ongelijke treden. Ik ben maar een klein ding en het klimmen over rotsen van 50-75 hoog kost elke keer weer energie. Het zuurstofpercentage daalt steeds verder. Merkwaardig is als je stilstaat voel je je weer top, zodra je stappen zet holt je energielevel achteruit. Het wil niet deze dag. We klimmen naar Lava Tower op 4.630 meter. Een parmantige Chinese vrouw loopt langs me heen, ziet dat ik het moeilijk heb en kijkt me meewarig aan, prutser zie je haar denken, dat denk ik inmiddels zelf ook. Misschien toch te oud, wat wil ik voor wie bewijzen?
Ismael heeft inmiddels mijn rugzak van me overgenomen, dat scheelt iets. Ik heb echt het gevoel de boel op te houden en ga helemaal verrot. Waar we echter allemaal geen last van hebben is hoogteziekte, de Diamax doet z’n werk. Er is inmiddels een poll gaande: Haalt ze het of haalt ze het niet, het is 7 tegen 3 in mijn nadeel…..ze zullen me nog wel leren kennen. Aangekomen in Barranco Camp ga ik meteen naar bed, ik kan niet meer, wil alleen nog maar slapen. Pilon mijn porter komt heel lief eten op bed brengen. Morgen de Barranco Wall, ik zie er letterlijk en figuurlijk tegenop als een berg. De mannen zijn bezorgd, Johan geeft aan het kan nog wel eens zijn dat je er morgen door bent en zo waar……..
Dag 4 Kilimanjaro: Barranco Wall
Op dag 4 word ik na een lange nacht zo fris als een hoentje wakker. We beginnen meteen aan de Barranco Wall, ik vind het nog leuk ook dat klauteren. Ditmaal is Jacquo degene met de angst in de vodden, toch nog meer last van de hoogtevrees dan gedacht. Het is bijna 300 meter recht omhoog klimmen. Niet gezekerd, ik denk nog dat ARBO wetgeving dat in Nederland niet had toegestaan. We redden het allemaal maar de berg wordt steiler en steiler. We genieten van het uitzicht op de Karanga Vallei. We eindigen de dag in Barafu Camp op 4.550 meter, de top hebben we steeds in zicht, prachtig is het, maar ook angstaanjagend, want hoe gaan we dit volhouden?? Om 18.30 uur liggen we in ons mandje, we moeten om 23.30 uur op want dan begint de klim naar de TOP.
De apotheose is aanstaande, het wordt koud in het kamp, het kwik daalt tot minus 10-15 uur een laag ijs op je tent, ik lig in mijn slaapzak met 3 lagen aan, voor de beklimming van de summit komen er nog 5 lagen bij. Het is koud; bitter koud. Bij elke inspanning die je levert voel je de energie weg stromen uit je lichaam. Het ademen wordt nu ook lastig.
Dag 5 Kilimanjaro: de Summit en een bitch fight op de Kili…
Dag 4-5 op slag van middernacht worden we gewekt. Bivakmuts op, muts er overheen, capuchon, lampje op je voorhoofd. Thermo-ondergoed, shirts, fleecetruien en een dikke parka moeten me beschermen tegen de vrieskou. Mijn handen zijn koud, je loopt met het gevoel dat je ademt door een rietje, je komt in een cadans en bij elke stap denk je deze hoef ik niet meer te zetten. De spierpijn maakt ook dat je de spieren niet meer zo onder controle hebt samen met de hoogte maakt dat je beeft en rilt. Ik begin te hallucineren, denk dat ik onder een viaduct door moet, Casper denkt dat ik gek geworden ben, misschien is dat ook wel zo.
Rond een uur of 6, na 7 uur lopen, naderen we Stella Point, eindelijk de summit komt in zicht, het is zo koud en het is zo stijl op het laatste stuk voor Stella point terwijl je echt denkt dat het niet meer gaat kom ik de Chinese vrouw tegen. Ze ligt kotsend op de helling met een rescueteam naast zich. Parmantig kijk ik haar aan, ik put er enorm veel energie uit omdat ik weet dat ik het ga halen, zij denk ik niet hoogteziekte is haar fataal geworden. Volgens mijn metgezellen een echte BITCH fight.
En dan komt de zon op, op het dak van Afrika vallen we elkaar huilend in de armen. We zijn allemaal kapot, op en helemaal verrot maar wat is het de moeite waard en wat een belevenis om dat met deze mooie groep mannen te mogen doen. We beseffen dat we met deze ervaring een band voor het leven hebben gesmeed. Niet te beschrijven. We moeten nog verder, de TOP wacht op ons, 5.897 meter Uhuru Peak. Op weg naar de TOP kom je iedereen tegen van alle routes. Je kunt het, je wordt omhoog geduwd, nooit meegemaakt en ik ga het ook nooit meer meemaken. Met hulp van Ismael kan ik me nog voort bewegen, leun stevig op hem en zonder hem had ik het nooit gered.
De Top van de Kilimanjaro: Uhuru Peak
Uiteindelijk zijn we rond een uur of 10 op de top. We mogen er maar een half uur blijven. De een zwalkt op zijn benen, alsof hij stomdronken is terwijl hij het niet in de gaten heeft. Een ander doet zijn gebedje, beloofd aan de moeder van een buurmeisje die een aantal weken geleden is overleden aan een hartstilstand. Dichter bij de hemel kom je niet. Once in a lifetime. En zo heeft iedereen z’n eigen redenen om dit te doen.
We gaan terug via Mweka Route naar het Mweka Camp op 3100 meter. Ik krijg mijn benen niet meer voor elkaar, weet niet meer wat lopen is maar ik heb het gehaald. IK HEB HET GEHAALD. Dit pakt niemand mij meer af, mijn hele leven niet, ben zo blij en trots!
Op dag 6 dalen we af naar de gate en is iedereen voldaan en moe, na een heerlijke avond en nacht in een heerlijke villa waar we door het personeel enorm worden verwend. Wat een beleving, wat een ervaring om nooit te vergeten!
