Mount Kenya op hoger niveau
Mount Kenya: na de Kilimanjaro de hoogste berg van Afrika! Of je als klimmer in hart en nieren jezelf naar de top weten te hijsen, of je toch liever pole pole rond de voet van de berg slentert: Mount Kenya biedt de mooiste en meest diverse landschappen en je wordt zowat omver gelopen door het wildlife. De hoogste pieken zijn Batian (5199m), Nelion (5188m) en Point Lenana (4985m), waarvan Batian en Nelion alleen te bereiken zijn door zeer ervaren bergbeklimmers. Point Lenana is de summit die door de meeste klimmers wordt bereikt. Het is een drie- tot vijfdaagse klim door bossen, gele graslanden naar een steeds meer Bob Ross-like uitziende omgeving. Terwijl je omhoog ploetert worden de rotsen hoger en de vegetatie wordt steeds minder. Er bevinden zich meerdere gletsjers op de berg, waarvan Lewis Glacier de grootste en bekendste is. Deze gletsjer is duidelijk zichtbaar vanaf Point Lenana.
Aan de voet van Mount Kenya…
Op lager niveau rondom Mount Kenya is er ook meer dan genoeg te beleven! Naast wandelen, jeepsafari’s of bootsafari’s, kun je hier ook te paard het gebied verkennen! De Ragati rivier is een van de beste spots in Kenia om te vissen. De ideale habitat voor de regenboogforel! Vanuit dit gebied kun je verder richting het Noorden waar er verschillende Nationale Parken zijn, rijk aan wildlife. Safari Njema!
Africa Inside Out: sprookjesachtige Mount Kenya
Voor het project Africa Inside Out reisden we af naar het noorden van Kenia om de verschillende typen conservancies te bekijken en nieuwe duurzame experiences te ontwikkelen. Zo ook naar Mount Kenya: de op twee na hoogste berg van heel Afrika en een absolute must see wanneer je in Kenia bent. Van mysterieuze wouden tot vruchtbare moorlands, bamboo zones en allerlei wildlife. Wij gingen hier op horse patrol, op zoek naar stropers!
Mount Kenya fun facts
Mount Kenya is misschien niet het dak van Afrika, maar zeker het dak van Kenia. Met 5199 meter hoog is dit na Kilimanjaro dé hoogste berg (stratovulkaan) van Afrika. De hoogste pieken zijn Batian (5199m), Nelion (5188m) en Point Lenana (4985m), waarvan Batian en Nelion alleen te bereiken zijn door zeer ervaren bergbeklimmers. Point Lenana is de ‘summit’ die door de meeste hikers wordt bereikt.
Er bevinden zich meerdere gletsjers op Mt Kenya, die helaas vanwege global warming langzaam verdwijnen. Lewis Glacier is de grootste en bekendste en is duidelijk zichtbaar vanaf Point Lenana. De temperatuur en het weer op Mt Kenya varieert enorm, afhankelijk van de hoogte en het moment van de dag. Aan de voet van de berg op ongeveer 3000 meter schommelt de temperatuur tussen de 10 graden ‘s nachts en 20 graden overdag; op de top is dat drastisch kouder tussen de -10 en +8 graden celsius! De dagen beginnen over het algemeen helder en zonnig, waarna later op de dag bewolking ontstaat en er meer kans is op neerslag. Mt Kenya kent twee wet seasons (maart tot juni en oktober tot december) waarin de meeste neerslag (als sneeuw) valt. De beste maanden om te hiken zijn daarom de dry seasons (de overige maanden dus).
Waar je bij Mt. Kilimanjaro toch echt wordt aangeraden om minimaal 5 dagen te hiken, kan je Mt. Kenya eigenlijk al in 4 dagen bedwingen. Dat geeft je dus veel meer tijd om andere gave avonturen in Kenia aan te gaan. Daarnaast is Mt. Kenya flink goedkoper… waar je voor Mt. Kilimanjaro al gauw zo’n 1500 tot 2000 dollar kwijt bent, is Mt. Kenya gemiddeld zo’n 500 tot 700 dollar voor 4 dagen. En wij zuinige Hollanders worden daar toch extra blij van. Win-win-situatie, lijkt me zo!
Mt. Kenya Travel Story
Het is een warme, zonnige dag als we (mijn vriend Steven en ik) in Nairobi in de auto zitten onderweg naar het bergdorpje Chogoria. We werden vroeg opgehaald door onze gids Kenneth, die voor vertrek nog even door onze bagage heen gaat. Goede schoenen, check. Voldoende waterflessen, check. Warme jas, handschoenen en muts, check. Het o zo geliefde espresso koffiepotje (can’t live without)… “No, sorry, too heavy”. In een goede drie uur rijden we naar onze bestemming aan de voet van Mt Kenya, waar we werden getrakteerd op een heerlijk en stevige Keniaanse lunch.
Nadat Kenneth ondertussen extra water en eten heeft gehaald, ontmoeten we onze kok die verder met ons meerijdt. Het is nog een klein uurtje rijden over een stoffige, onverharde weg, dwars door de dichte bossen aan de voet van de berg. Onderweg pikken we onze porters op; twee gezellige en goedlachse mannen. Aangekomen bij de gate worden de waarschuwingen voor de hevige bosbranden die toen door het gebied raasden snel duidelijk.
Grote pluimen grijze rook trekken over de bergen alsof het laaghangende bewolking is. Na een kort overleg met de rangers werd er voor ons besloten dat het vandaag niet veilig is om te vertrekken en te kamperen op de berg. Morgen mogen we vertrekken. We slapen vanavond in een fijne banda, waar heerlijk voor ons gekookt wordt en we bij de open haard thee drinken voordat we vroeg onder de dekens kruipen.
De volgende ochtend stonden we vroeg op. Na een stevig ontbijt gaan we van start. We hiken 14 kilometer door bijzondere landschappen. Van gele graslanden tot zwartgeblakerde velden… langzaamaan omhoog totdat we in een soort out of earth omgeving aangekomen. Het landschap wordt steeds dramatischer, de rotsen steeds hoger en de vegetatie steeds minder.
Terwijl wij omhoog ploeteren, sprinten onze porters (met onze bagage en tenten en kookspullen op de rug) ons voorbij. Aangekomen bij Mintos Tarn (4300m) zetten zij het tentje op, maken ze thee en krijgen we weer een lading snacks en eten.
Dit gaat verrassend genoeg, na de lange hike en klim, niet echt door de keel. Een duidelijk gevolg van hoogteziekte. Ondanks dat we ons prima voelen (op een lichte hoofdpijn na) is het wel koud en lijkt alles veel energie te kosten. Na het vroege eten kruipen we in de tent en dan begint het echt koud te worden. Met alle kleding en hiking gear aan slapen is de beste oplossing…
Rond 02:30 gaat de wekker alweer. Muts op, lampjes op onze hoofden, thermo-ondergoed aan, shirts, fleece truien, dikke jas… inmiddels is het -5 buiten. Alles is ijskoud en onze flessen water zijn bevroren, maar we gaan vol goede moed van start. De eerste twee uur omhoog zijn zwaar, maar gaan prima. En dan komt ineens het onvermijdelijke gevoel; waarom doe ik dit? Elke stap wordt zwaarder en er lijkt geen eind aan te komen. De kou komt nu echt hard binnen en voor je gevoel schuifel je slechts centimeters per stap op. Rond een uur of 6 zien we ineens andere klimmers verschijnen uit het duister: kleine hoofdlampjes verschijnen vanuit verschillende richtingen. Iedereen gaat door richting de summit!
Mede-klimmers moedigen elkaar aan en helpen elkaar omhoog. Ik zie een vlaggetje (de top??) maar denk toch echt dat het een grap is, en dat de hoogteziekte me officieel gek heeft gemaakt. Het laatste stuk is steil en ontzettend pittig. Maar dan ineens zijn we er. De zon komt op, op deze onvergetelijke plek.
We moeten allebei huilen. Van uitputting; van emotie. Helemaal kapot, gebroken, maar toch ook dankbaar dat we dit bijzondere moment mogen meemaken. We gaan op de foto met het beroemde bord; 4,985 meter Lenana Summit: een once in a lifetime experience! Terwijl we in stilte staren naar de opkomende zon over de horizon, worden we uit onze droom geholpen door Kenneth, onze guide. Het is tijd om weer af te zakken.
Het is nog een flink zware tocht terug naar Mintos. Het losse gravel op de steile helling (lees: weke benen) maken het lastig om grip te houden. Dus slippen we van steen naar steen, totdat het landschap eindelijk weer vlakker wordt.
Bij Mintos worden we gefeliciteerd door het team en getrakteerd op een heerlijk welverdiend ontbijt. Maar veel tijd om te relaxen hebben we niet. Om 11 uur stipt staan we weer met ‘frisse’ moed in onze schoenen om het laatste stuk terug naar de bandas bij de gate te lopen. Ik zal niet liegen: het was zwaar. Echt zwaar. Maar het onthaal dat we daar kregen van het team en een paar mede-hikers deed de vermoeidheid als wolken voor de zon verdwijnen.
